Φέτος δε θέλω δώρο! Σου γράφω μόνο για να σου πω ένα ευχαριστώ.
Γιατί έμαθα να μη ζητάω μόνο, αλλά να είμαι ευγνώμων για αυτά που έχω ήδη στη ζωή μου. Μπορεί να μην ήταν η καλύτερή μου χρονιά, όμως άρχισα να εκτιμώ αυτές τις μικρές στιγμές που δίνουν χρώμα και γεύση στη ζωή.
Τη μυρωδιά του πρώτου καφέ της ημέρας. Το "μάζεμα" με φίλες για κους-κους. Το ότι μπορώ να κάθομαι Δεκέμβρη μήνα ακόμα έξω και να απολαμβάνω τον ήλιο που σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, είναι πάντα ζεστός και λαμπερός. Ξέρεις αυτό δεν υπάρχει παντού!
Δεν πειράζει που δεν μπορώ να πάω πια στα ακριβά εστιατόρια, με τα γκουρμέ πιάτα και τα ακριβά κρασιά. Δε μου λείπουν. Γιατί έτσι πέρασα χρόνο με τα παιδιά μου. Ούτε γιατί δεν μπορώ να αγοράσω το τελευταίο i-phone. Δεν μου χρειάζεται πραγματικά! Ξέρω, ξέρω. Έχεις εκατομμύρια γράμματα που στο ζητάνε.
Ναι αν το καλοσκεφτείς, αυτή η κρίση κατά κάποιο τρόπο μας απελευθέρωσε! Πλέον δεν έχει να αποδείξει κανείς, σε κανέναν, τίποτα! Γιατί? Γιατί τέλειωσε πια το παιχνίδι"Ποιος ζει σαν μικρός εφοπλιστής, αλλά δεν είναι". Σε αυτό το παιχνίδι, Άγιε μου Βασίλη, χάσαμε όλοι!
Αυτή η κρίση με αφύπνισε. Να είμαι δημιουργική. Να μην δίνω αξία στα αγαθά που αγοράζονται με χρήμα. Να χαίρομαι τη ζωή για αυτό που είναι! Να εκτιμήσω τα πραγματικά, τα σημαντικά. Υγεία, αγάπη, ελευθερία, συντροφικότητα. Μια βόλτα με το ποδήλατο. Ένα τσίπουρο με φίλους γιατί τα πορτοφόλια δεν "σηκώνουν" κάτι παραπάνω. Μια ταινία, Σάββατο βράδυ. Μια αγκαλιά από τους γιους μου. Ένα αστείο και γέλια μέχρι δακρύων με την αδερφή μου.
Για αυτά, λοιπόν σε ευχαριστώ! Και δε θέλω τίποτα άλλο!
Σε φιλώ γλυκά!
Υ.Γ. Στην περίπτωση που περάσεις κι από το δικό μου σπίτι, θα έχω αφήσω ένα ποτήρι γάλα και κουραμπιέδες δίπλα από το δέντρο! Φάε άφοβα, οι κουραμπιέδες είναι της μαμάς μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου